Pompeii’nin taşlanmış insan cesetleri ve şok edici gerçek: Aslında insan cesetleri değiller
MS 79 Ekim ayının sonunda, Pompei büyük bir felaketle lavların altına düştü . Gelişen tatil beldesinden sadece 8 kilometre uzakta büyük bir aktif yanardağ. Vezüv YanardağıSonunda, on beş yıl boyunca yaydığı tehditler gerçek oldu ve patlayarak yakınlardaki alanı aşırı ısınmış gaz, erimiş kaya ve sıcak külden oluşan ölümcül bir bulutla doldurdu.
Bugün Pompeii, her yıl yaklaşık 2,5 milyon ziyaretçiyi antik kente çeken dev bir turistik arkeoloji merkezi olarak öne çıkıyor. Bu bölgenin en büyüleyici özelliklerinden biri de yanardağ patladığında, hazırlıksız yakalanan yoksulların tüyler ürpertici kaderlerinden kaçabilmeleri. ünlü “taş” gövdelerdir.
Ancak genel olarak bilinenin aksine bu ünlü bedenler aslında taşlaşmış insan bedenleri değildir. Eski şehrin insanlarını ölüme götüren, sonra soğuyan ve kurbanlarını kendilerinin prematüre taş kopyalarına dönüştüren sıcak, erimiş kaya görüntüsü tüyler ürpertici bir görüntü olsa da, gerçek biraz farklı ve hatta, 1800’lerden önce arkeolojik alanı ziyaret etmiş olsaydınız, o cesetleri göremezdiniz..
Cambridge Üniversitesi’nde Klasikler Profesörü Meryem Sakal2012 yılında BBC Magazine için yazdığı bir yazıda, “ Gerçek şu ki, aslında insan vücudu değiller.dedi ve ekledi: “ Bunlar, 1860’lara dayanan zekice bir arkeolojik ustalığın ürünü.”
Pompeii’nin taş bedenleri, gerçek insan bedenleri değil
Pompeii’deki kazılar 16. yüzyılın sonlarına kadar uzanıyor, ancak bugün bildiğimiz Pompeii arkeolog. Giuseppe Fiorelli nın egemenliği altında daha sonraki bir dönemde şekillenmeye başlamıştır. 19. yüzyıldan kalma bu kazıcılar, bölgeyi kaplayan moloz ve kül katmanlarından geçerken garip bir şey fark etmeye başladılar: Bazı yerlerde açıkça insan kalıntıları içeren çukurlar ve oyuklar vardı.
Bugün görmeye alıştığımız küllü modeller değil, bir zamanlar zavallı bir kurbanın cesetlerinin etrafında serinlemek için kullandığı lavlar. yeterince uzun süre açık tuttuğu boşluklarPompeii vatandaşlarının gerçek “bedenleri” onlardı.
Sakal, ” Volkandan gelen malzeme ölülerin bedenlerini kaplayarak etraflarında sert ve sert bir yapı oluşturuyordu.diye yazdı ve şöyle devam etti: “ Et, iç organlar ve giysiler yavaş yavaş çürürken, bir boşluk kaldı – ölüm noktasındaki cesedin şeklinin tam olarak olumsuz bir izi. Parlak bir fikirle, o alana bir Paris alçısı döktüğünüzde, vücudunuzla tıpatıp aynı olan bir alçı modelle karşılaşacağınızı anlamanız uzun sürmedi. Ama bunlar sadece bir kopya – gerçek bir bedenden ziyade bir ‘anti-vücut’.”
Napoli Üniversitesi antropolog Pier Paolo Petrone, 2017 yılında History and Archeology Online ile yaptığı bir söyleşide, çağdaş kazılarda kullanılan formüllerin biraz güncellendiğini söyledi: “ Bugünlerde, alçı dökümlerin insan içeriğini araştırmak için 3D-CT taraması gibi X-ışını tekniklerini daha iyi kullanabiliyoruz.”
Ancak Petrone ayrıca, 1860’lardaki ilk setle neredeyse aynı olan yeni dökümlerin yapıldığını da söylüyor. Nadir durumlarda alçı yerine berrak bir epoksi reçine kullanılabilse de, klasik karışım ” kurbanın vücutlarının mükemmel kopyalarını elde etmek için en iyisi olmaya devam ediyor” diyor.
Kısacası bugün Pompeii’nin en ünlü cazibe merkezi olan taşlaşmış bedenler aslında şehrin gerçek sakinleri değiller. Aslında, bugün o kadar da istisnai bir nesne değiller. Bu figürleri oluşturmak için kullanılan teknik tekrar kullanılabilir olduğundan, “her bir bedeni istediğimiz kadar kullanabiliriz”. klonlamamız” olası.
Ayrıca, bu modellerin birçoğu (ve kazı alanının kendisi), bölge 160’tan fazla bombanın hedefi olduğunda, özellikle 2. Dünya Savaşı gibi dış etkiler nedeniyle önemli hasar gördü. Sakal, ” Şu anda gördüklerimizin parçaları, yeniden yapımın yeniden yapımıder ve devam eder: “ Kimseyi dolandırıcılıkla suçlamıyorum. Demek istediğim, bizim Pompeii’miz -gerçekten birçok klasik sit alanı gibi- çağdaş yeniden inşacılar ve konservatörler ile orijinal Romalı inşaatçılar arasında ortak bir çalışmadır ve işin çoğu bizim tarafımızdadır.”
